Hoe dikwijls hebben wij getwee dit pad betreden.
Het lispelende lover fluistert zacht je naam.
De stille stammen zien ons langs gaan, nog tesaam.
Het gras kent nog het voetspoor van je laatste schreden.
Maar mij lijkt het alweer een eeuwigheid geleden.
Dat hand in hand wij hier ooit samen zijn gegaan.
Er is een eind gekomen aan je aards bestaan.
En ik bleef achter in een leeg en eenzaam heden.
Dan vaart ineens een windvlaag door verschrikte bomen.
En jij komt naast mij, uit het diepe onbewuste,
Alsof je zomaar op mijn pad bent teruggekomen.
En op de plek, waar wij elkander toen eens kusten
hoor ik het stemgeluid weer van mijn diepste dromen:
'Hou vol! Loop door! Straks zullen wij wel samen rusten.'
H. van Ree
Boek nu de lezing:
Gelukkig ouder worden, hoe doe je dat?
Maak het onderwerp 'Verlies' op uw afdeling bespreekbaar met de lezing 'verliesverwerking'
